Het wil maar niet warm worden, hè? Nou ja, af en toe eventjes. Gisteren bijvoorbeeld was het in Pittoresk Eetschrijversdorpje een schitterende dag, wat des te fijner was omdat de dag tevoren groen licht was gegeven voor de restaurants om hun terrassen te openen. Dat mooie weer was natuurlijk ook terecht, want op 20 mei verjaar ik, en dus is het op die dag altijd mooi weer waar ik ben. Jammer voor jullie natuurlijk dat dat niet langer in Nederland is. Inmiddels is het ook hier weer guur en zeikt het onophoudelijk. Dan wil je dus hartverwarmend voedsel.
Jambalaya kennen de meesten van dat liedje van de Carpenters, maar dat liedje gaat in feite over het gerecht. Karen zingt hoe ze vanavond haar liefste weer gaat zien en dat er on the bayou een feestmaal gaat worden aangericht van jambalaya, crayfish pie and filé gumbo. Die bayou is in Louisiana en de gerechten zijn afkomstig uit de keuken van de aldaar wonende cajuns, een Amerikaanse verbastering van Acadians of Acadiens, een groep mensen die vanuit Frankrijk via Nova Scotia (waar ze ook weer verjaagd werden) in de zuidelijke staat terechtkwamen. Ze pasten er hun keuken aan aan wat er ter plaatse te vinden was en vulden aan met wat Creoolse slaven aan culinaire principes meebrachten.
Het resultaat is een stevige, hartige, niet zelden pikante en vooral gulle keuken die in de jaren ’80 ook in Nederland kortstondig hip was, maar sindsdien weer in de vergetelheid is verzonken. Onterecht, vind ik, want deze uitbundige keuken kent een paar pareltjes en jambalaya, feitelijk een variant op risotto (reden waarom ik er zelf graag Italiaanse rijst voor gebruik), is er daar één van.
Ik publiceerde al eens een recept voor een jambalaya met parelhoen en gerookte worstjes van wild zwijn, maar de cajuns zijn pragmatische mensen die hun receptuur moeiteloos aanpassen aan wat er toevallig beschikbaar is en misschien hou ik juist daarom wel zo van hun keuken. Ik maakte hem dus onlangs met puike Franse boerderijkip van boer in een dorpje verderop en saucisse de Montbéliard, een worst uit de Haute Savoie die zelfs de lekkerste Gelderse rookworst het nakijken geeft. Nou ja, ga jij dus vooral op zoek naar de lekkerste Gelderse rookworst. En naar sassefras, door de cajuns filé powder genoemd, wat mogelijk iets meer moeite kost, maar zeer de moeite waard is.
Doneren
Alles op eetschrijver.nl is en blijft gratis toegankelijk. Geen premium-artikelen of andere paywall-toestanden. Natuurlijk kost het schrijven me wel tijd en het online houden van de website ook wat geld. Vond je dit item leuk of nuttig, dan vind ik het dus fijn als je dat waardeert met een financiële bijdrage.