De twaalfde november 2020 was, zelfs naar 2020-maatstaven, een rare dag. Om halfzes had ik nog in een bespreking op een bank in Sfeervol Provinciestadje gezeten, om halfacht was ik zo snel als de stijlvolle eetschrijverscabriolet me maar rijden kon met–hoe toepasselijk voor november–acute prostaatproblemen op weg naar de afdeling spoedgevallen van een ziekenhuis in Limoges. Dat is een uur rijden, één van de weinige keren dat ik het spijtig vond niet meer in Nederland te wonen. Hoe dan ook, ik moest blijven. Pikant detail: het was dag op dag twee jaar geleden dat Mevrouw Eetschrijver in precies hetzelfde ziekenhuis was opgenomen, weliswaar met totaal andere klachten. Wij zijn, hoewel niet bijgelovig, op 12 november 2022 twee zéér voorzichtige mensen.
Hoe dan ook, toen de eerste onderzoeken tegen middernacht eindelijk waren afgerond, ik naar een ziekenhuiskamer werd gereden en Mevrouw Eetschrijver, die wegens COVID-19 al die tijd buiten in de ijzige kou in de auto had moeten wachten, eindelijk naar huis kon, had ik dik elf uur na mijn laatste maaltijd stevig honger. Dat begreep men wel. Een halfuurtje later werd het plateau binnengebracht waarvan hierboven de foto staat. Het was onbestemde soep, iets kipachtigs met niet al te goede aardappelpuree, appelmoes en magere yoghurt met een broodje, allemaal uitgevoerd in fraai beige ton-sur-ton. Nu maakt honger rauwe bonen zoet, dus ik deed het ermee.
De volgende dag kreeg ik een ontbijt waarvan ik vergat een foto te maken. Dat is niet erg, want die foto zou moeiteloos inwisselbaar zijn geweest met elke andere ontbijtfoto uit hetzelfde ziekenhuis. Fast forward dus naar de lunch. Die zag er zó uit:
Het was bijna hilarisch: vóór me stond vrijwel precies dezelfde maaltijd. Het enige verschil was dat de onbestemde soep was vervangen door een schaaltje rode biet, waarover ik desgewenst wat slasaus uit een bijgeleverd zakje kon sprenkelen. Ik at het zonder veel genoegen op, allemaal–ik voelde me al niet bijzonder blij–om vervolgens te horen te krijgen dat ik naar huis mocht en tien dagen later terug werd verwacht voor nader onderzoek. Die avond at ik weer lekker. Daar is ongetwijfeld ook een foto van, maar die doe ik wel weer eens bij een recept.
Op 23 november om elf uur meldde ik me weer. Ik kreeg een kamer, Mevrouw Eetschrijver werd fluks weggestuurd en een uurtje later–ik had er de eerste medische handelingen net op zitten–werd de lunch gebracht. Dit was hem:
Het werd nu ronduit kolderiek. Dit was, voor de derde keer achtereen, precies dezelfde warme maaltijd, met als enig verschil dat er nu een tomaatje op de rode biet lag, met wat tuinkruiden. Ik was eerder uitgegeten dan ik uitgelachen was. Kende de ziekenhuiskok echt maar één kunstje? Dat zou wat zijn als ik een paar dagen moest blijven!
De avondmaaltijd bracht zowel teleurstelling als opluchting. Voor de running gag was het leuk geweest als ik opnieuw het kipachtigs met de pakjespuree had gekregen. In plaats daarvan zag mijn beige plateau er nu zo uit:
Verdomd, geen kip! In plaats daarvan kabeljauw, weliswaar op dezelfde puree. Ook de onbestemde soep van de eerste nacht was terug. Daarnaast was er een kuipje roomkaas en een toetje met de naam ménagère au café, een puddinkje dat smaakte alsof een al tien jaar gepensioneerde koffiebrander er even langs was gerend. En verdomd, de tinten waren weer ton-sur-ton beige, allemaal. Gelukkig mocht ik na deze maaltijd weer naar huis, maar helaas moest ik tien dagen later, op 3 december, opnieuw terugkomen.
Op 3 december werd mij gevraagd of ik tegen bijbetaling een kamer alleen wilde. Die had ik tot dan toe zonder bijbetaling gewoon gekregen, maar vooruit: ja, die wilde ik. Eén belangrijk verschil was dat Mevrouw Eetschrijver deze keer niet schielijk werd weggebonjourd, maar zo lang mocht blijven als ze wilde. Maar elke keer dat die mogelijkheid zich voordoet, hebben wij tegenwoordig thuis een katje. Ze bleef wel tot na de lunch. Die zag er deze keer zo uit:
Weer vis, en helemaal geen slechte. Weer bietensalade met slasaus, zonder tomaat of tuinkruiden. Echte camembert. Fruitsalade van vers fruit. Kennelijk hield een privékamer iets van een upgrade in. Maar nog steeds was alles ton-sur-ton beige. Het was bijna pythonesk en ik verwachtte onderhand elk moment Ralph Inbar binnen te zien stappen.
Uiteraard was ik benieuwd of het beige thema zou kunnen worden vastgehouden voor de avondmaaltijd. Verdomd, dat lukte:
Oké, er waren weer wat kleuraccenten, maar kijk: de onbestemde soep was terug. De parmentier de boeuf met pompoen was eigenlijk best smakelijk, het industriële kaasje was een industrieel kaasje en de platte kaas met fruitcoulis was heel veel platte kaas met heel weinig fruitcoulis. Maar: absoluut overwegend beige.
Het ontbijt ben ik jullie nog schuldig, in drievoud. Ik hou het bij één foto want de ontbijtjes, in Frankrijk sowieso overal een ondergeschoven kindje, waren een perfecte vreugdeloze doorslag van elkaar:
Een broodje, een pakje boter (wel echte natuurlijk), een kuipje confituur, een kopje lauwwarme melk en een zakje cacaofantasie. En, uiteraard, beige. Ik ben zelf liefhebber van een stevig ontbijt en was dan ook blij dat ik een banaan had meegesmokkeld.
Ja, het was allemaal best kolderiek. Maar het was ook mal, in dit land waar over het algemeen uitstekend gegeten wordt, om te ontdekken dat de ziekenhuismaaltijden nou niet bepaald iets waren om naar uit te kijken. In Nederland zijn we er al een paar jaar achter dat je mensen die moeten herstellen toch een beetje met plezier moet laten eten; in Frankrijk blijft het duidelijk allemaal nog hangen in het functionele. Dat is jammer, zeker omdat je als patiënt geen keus hebt. Het is zelfs, staat te lezen in de welkomstmap die je bij opname krijgt, streng verboden (!) maaltijden te laten meenemen of bezorgen. Ik ben zelf een vrolijk en opgeruimd mens en zag hier allemaal de humor wel van in, maar ik was echt wel blij dat het elke keer bij drie maaltijden bleef. Ik zou zeggen: dat moet beter. Dat heb ik ook aangetekend op het evaluatieformulier dat ik in te vullen kreeg.
Op dat formulier staan overigens verder alleen maar goede cijfers. De zorg is hier in Frankrijk verrassend goed, en iedereen in een Frans ziekenhuis is één en al vriendelijke en beleefde voorkomendheid. Daar doet het feit dat je bij opname zelf je handdoeken en zeep moet meenemen niets aan af.
Doneren
Alles op eetschrijver.nl is en blijft gratis toegankelijk. Geen premium-artikelen of andere paywall-toestanden. Natuurlijk kost het schrijven me wel tijd en het online houden van de website ook wat geld. Vond je dit item leuk of nuttig, dan vind ik het dus fijn als je dat waardeert met een financiële bijdrage.
2 reacties op “Beige voedsel”
Heerlijk om te lezen. En gedoneerd. Ook namens Zwagers 😉
Haa Maa en Zwa, wat leuk. Vooral dat jullie ervan genoten hebben. Zelf vond ik het schrijven ook leuk–leuker dan het opeten tenminste. 😀