In le bourg van Pittoresk Eetschrijversdorpje hebben we liefst twee restaurants. Eén ervan hoort bij een hotel en wordt gedreven door een Engelse familie, het andere is de Franse opvatting van een Italiaans restaurant, geëxploiteerd door een echtpaar uit Parijs dat tientallen jaren geleden naar hier afzakte en net als wij verliefd werd op het dorp, bleef hangen en inmiddels totaal geïntegreerd is. Je eet er prima voor weinig geld (om de rekening voor twee te laten oplopen boven de tachtig euro moet je echt heel erg je best doen. Ons is het nog nooit gelukt).
Maar nee, daar staat dus geen Rus in de keuken, en ook geen Italiaan, maar een Parijzenaar die luistert naar de bijnaam Bambou. We weten nog altijd niet waarom, maar wie weet kan ik dat ook ooit eens vertellen.
Goed, vorige week woensdag gingen we daar weer eens eten. Lekker hoor! En ineens liep er onder ons tafeltje een prachtig katje, dat door de eigenares fluks in de kattenkladden werd gepakt: “Non, va t’en! Tu ne peux pas! Et ne reviens pas!”. Van dat laatste trok het diertje zich overigens royaal niets aan: bij eerste gelegenheid kwam het weer snuffelen naar gemorst lekkers, tot zichtbare wanhoop van la Parisienne. “Och, madame et monsieur, dit beestje hangt hier al dagen rond. Ik word er helemaal gek van. Zo te zien houdt u van katten, wilt u het niet meenemen?” Nou, nee, dat wilden we niet, want Greetschrijver is allergisch voor katten.
Maar leuk vonden we het brutale beestje stiekem wel. Buiten wilden we een foto maken, waarop het katje het op een luid snorren zette, kopjes gaf en maar al te graag opgepakt wilde worden. Wat een mooi diertje was het! We keken elkaar aan en Greetschrijver knikte. Ik riep naar binnen: “Nous l’adopterons!”, hoewel het in feite natuurlijk omgekeerd was. En de rest is geschiedenis.
Tenminste, dat hopen we.
Want het kitten dat ons adopteerde is echt een prachtig katje van 3 à 5 maanden oud, dat alle uiterlijke kenmerken van een raskat heeft: Kartuizer, zegt de dierenarts, sommigen denken Korat en dat kan ook nog heel goed, maar wij houden het nog heel even op een Blauwe Rus. Dat laatste leidde er alvast toe dat we haar voorlopig Poesjkin hebben gedoopt. Ja, ik spreek Russisch en ik weet dat het eigenlijk Poesjkina hoort te zijn. Wees gerust: voluit heet ze Kosjka Poesjkina (Кошка Пушкина), in de wandeling afgekort tot Poesjkin. Iedereen tevreden, zij ook, want ze luistert er goed naar.
Natuurlijk hebben we rondgevraagd, de mairie in kennis gesteld van onze vondst en Poesjkin met foto en al op de grootste site van Frankrijk geplaatst. Maar we hopen echt heel erg dat er niemand haar komt halen en dat dit vrolijke, speelse en aanhankelijke diertje een cadeautje van het leven aan ons zal blijken te zijn. En volgens ons hoopt Poesjkin, inmiddels al een ster van enige allure op Twitter, dat ook.
Ik ga desondanks proberen hier regelmatig iets nieuws te plaatsen, hoe moeilijk ons nieuwe huisgenootje dat ook maakt. Maar zeg het maar: zal ik af en toe ook hier wat Poesjkin-updates met foto plaatsen? Ik lees het wel!
Doneren
Alles op eetschrijver.nl is en blijft gratis toegankelijk. Geen premium-artikelen of andere paywall-toestanden. Natuurlijk kost het schrijven me wel tijd en het online houden van de website ook wat geld. Vond je dit item leuk of nuttig, dan vind ik het dus fijn als je dat waardeert met een financiële bijdrage.
Één reactie op “Een Rus in de keuken”
Ik vermoed dat ik van Poesjkin nooit genoeg ga krijgen, dus kom maar op met die updates 🙂