Het was begin februari 2018, mevrouw Eetschrijver en ik waren net drie weken eerder naar de Limousin in Frankrijk verhuisd waar we, in afwachting van de afwikkeling van de koop van ons huis, tijdelijk een vakantiewoning in de Creuse hadden betrokken, en we besloten voor de eerste keer in ons leven eens een kijkje te gaan nemen in Limoges, een stad ter grootte van Almere op vijftig kilometer van waar we gingen wonen. We hadden er nog geen halfuur rondgelopen of we zagen, op een hoekje van een straat in het centrum, in een schitterende jaren ’20-pui met in kaasgele letters het opschrift LA MAISON DU FROMAGE, de meest watertandende etalage met kaas die we ooit gezien hadden.
Het was lunchtijd, dus de winkel was dicht. Maar we besloten er later die dag terug te keren. We stapten binnen en keken onze ogen uit. Achter de toonbank stond een hoogbejaarde vrouw, die ons onmiddellijk vroeg ‘Et pour vous, messieurs dames?’ Ik antwoordde haar dat ik me nog even aan het oriënteren was, waarop ik een hooghartige blik terugkreeg, vergezeld van de tekst ‘Nou, dan hoor ik het wel wanneer u klaar bent met uw, eh, oriëntatie’. Ze sprak het laatste woord uit op een wijze waaruit maar al te goed bleek wat een rare snoeshanen ze ons vond.
We maakten zo snel als we konden onze keuze. De eerste kaas waar wel wel een stukje van wilden, was een Brillat-Savarin met truffel. ‘Een hele of een halve?’, vroeg de dame ons. We keken naar de forse kaas en vroegen bedremmeld of een kwart ook tot de mogelijkheden behoorde. Een diepe zucht: ‘Non, Monsieur’. Het werd een halve. We kochten nog wat kazen, zeven in totaal. Toen we buiten stonden keken we elkaar nog maar eens aan: volgende keer maar naar een andere kaaswinkel!
Maar die avond veranderde dat voornemen meteen radicaal nadat we de kaas hadden geproefd. Wát een kaas was dat. Lekkerder hadden we nooit geproefd–vooral die Brillat-Savarin niet. Wat waren we blij dat we daar een halve van hadden!
Meteen bij ons volgende bezoek aan Limoges togen we weer naar 14 rue Ferrerie. Het was kort voor halfdrie en de winkel was nog dicht wegens het heure de table, zodat we in de ertegenover gevestigde Charcuterie Duprat maar even gingen vragen wanneer la Maison du Fromage eigenlijk open zou gaan. Nou, dat kon elk moment gebeuren, om halfdrie. En inderdaad: toen we om vijf voor half drie weer naar buiten stapten, stond de deur van de kaaswinkel zowaar al open. We stapten opgetogen naar binnen maar vóór we een woord hadden kunnen uitbrengen, keek dezelfde hoogbejaarde vrouw ons streng aan en zei afgemeten ‘Ik ben nog niet open’. Het bleek geen grapje: of we nog maar even wilden inrukken.
Opnieuw keken mevrouw Eetschrijver en ik elkaar aan: was dit het wel waard? We dachten even terug aan de Brillat-Savarin met truffel. Jawel, die wás het waard. We liepen nog even naar een paar andere winkels in het gezellige centrum van Limoges en kwamen terug bij La Maison du Fromage, waar we deze keer zes andere kazen kochten. De zevende was natuurlijk een halve Brillat-Savarin met truffel.
De hoogbejaarde mevrouw rekende met een potlood op een strookje papier zoals wij iets van vijftig jaar geleden voor het laatste hadden gezien vlot uit wat wij haar schuldig waren–in contanten of per cheque, pinnen behoorde niet tot de mogelijkheden–en gaf ons na het betalen een flauw glimlachje: ‘En dank u dat u nog even terug wilde komen’. Ineens waren we vertederd. En de kaas? Die was nog steeds verbijsterend lekker.
We zijn daarna geen enkele keer naar Limoges geweest zonder een bezoek te brengen aan Madame Garot, zoals wij haar leerden kennen. Zij was zonder twijfel een lokale beroemdheid en diverse restaurants hadden met trots haar kazen op de kaart staan.
Mettertijd werd de relatie steeds hartelijker. We kregen de volgende keren altijd een opmerkelijk stevige hand, we kregen omstandig adviezen voor kazen die we vást nog niet kenden, we maakten steeds vaker een praatje en we kregen steeds grotere kortingen ‘omdat we van zo ver kwamen en zulke trouwe klanten waren’. Op een dag vertelde ze ons dat ze ons als familie beschouwde ‘zoals al mijn trouwe klanten, want ik heb zelf geen enkele familie’. Meteen was duidelijk waarom ze met haar ruim tachtig jaar nog steeds elke dag in haar winkel stond, slecht ter been als ze was. Alleen als het sneeuwde of ijzelde bleef ze dicht, bang als ze was om te vallen.
Een bezoek van Nederlandse vrienden was al snel niet meer compleet zonder een bezoek aan La Maison du Fromage. Allemaal vonden ze de winkel fantastisch, en Mme Garot nog fantastischer. Op een dag stapten we binnen met een cameraman van Omroep Flevoland bij ons. Geen idee wat Mme Garot dáár wel van vond; ze heeft het er nooit over gehad. Wel trakteerde ze ons bij ons volgende bezoek op een marron glacé.
De laatste keer dat we Mme Garot spraken was op 12 maart dit jaar, al wisten we nog niet dat het de laatste keer zou zijn. Het was vijf dagen vóór het confinement begon. Dat betekende gedurende acht weken geen tripjes naar Limoges.
Toen we op dertien mei eindelijk weer naar Limoges mochten (‘naar Madame Garot’, zeiden wij opgetogen tegen elkaar) en de hoek om kwamen in de rue Ferrerie, zagen we het beeld waar we diep in ons hart al een beetje bang voor waren geweest. Traliehekken. Donker. Geen kaas te zien.
In mineurstemming stapten we binnen bij Charcuterie Duprat voor worst en informatie. We kregen te horen dat Mme Garot gezond en wel was, ne vous inquiétez pas, maar had besloten haar winkel voorgoed te sluiten vanwege het gevaar voor COVID-19. We begrepen dat, maar dachten tegelijk aan hoe ze ons had gezegd dat ze ons als familie beschouwde. En nu waren we onze oma dus kwijt.
We haalden ergens anders kaas. Brillat-Savarin met truffel hadden ze niet (‘nee, quelle idée, dat hebben wij alleen met de feestdagen’). Het was verder best lekkere kaas, want in Frankrijk is kaas altijd lekker. Maar het was niet hetzelfde. En helemaal hetzelfde wordt het ook nooit meer.
Madame Garot, si par hasard vous lisez ceci: Merci pour tout. On vous aime!
Doneren
Alles op eetschrijver.nl is en blijft gratis toegankelijk. Geen premium-artikelen of andere paywall-toestanden. Natuurlijk kost het schrijven me wel tijd en het online houden van de website ook wat geld. Vond je dit item leuk of nuttig, dan vind ik het dus fijn als je dat waardeert met een financiële bijdrage.
3 reacties op “Mme Garot”
Naast de meer dan verrukkelijke Brillat Savarin aux truffes, wat mijn absolute favoriet is, hebben ook de La Trappe (notenkaasje) en de Corsicaanse kruidenkaas mijn hart veroverd. En de fantastische Tommes, geit/schaap combikazen, de brie de Meaux (ja ook met truffel), en…en..en. Ik word zo verdrietig dat we haar nooit meer zullen zien. En waar gaan we nu mijn favoriete kazen halen??? 😢
Dat is het heerlijke van Frankrijk: kleine winkeltjes met de superlekkerste dingen.
Én is de Madame Garot nog in leven?
Dag Ingrid, wij weten helaas niet hoe Mme Garot het maakt. Zij was een bijzonder krasse oude dame, maar we vrezen eigenlijk heel erg dat ze, nu ze haar winkel niet meer heeft die haar lust en leven was, aan het wegkwijnen is. Ik probeer een beetje de lokale media te volgen en denk maar dat geen nieuws voorlopig goed nieuws is. Overigens is haar winkel verkocht; die wordt op dit moment ingericht en het wordt opnieuw een kaaswinkel. Hopelijk gaan ze op dezelfde voet verder: Greetschrijver zal het met name prettig vinden als haar geliefde Brillat Savarin aux truffes weer te koop is. 🙂