Nee, ik heb geen idee wie Norma is of welke norm hier precies bedoeld wordt. De naam van dit typisch Siciliaanse pastagerecht heeft weer eens een oorsprong waarover 1783 wijsneuzen op internet elk op hun eigen wijze uitermate stellig zijn. Laat ik daar dus vooral geen zeventienhonderdvierentachtigste aan toevoegen. Wie of wat Norma ook is, de pasta is lekker, en niet gewoon lekker, maar buitengewoon lekker. Ik geef toe: dat geldt vooral als je in je kennissenkring iemand hebt die je vanuit Sicilië de fantastische ricotta infornata toestuurt. Veel dank, Angelo!
Hoe dan ook lees ik de laatste tijd op het onvolprezen Twitter veel mensen die aubergine echt de stomste groente vinden. Niet lekker te krijgen, roept men in koor. Nou, laat ik dáár dan eens lekker eigenwijs tegenin gaan: aubergine is ontzettend goed ontzettend lekker te krijgen. Je moet alleen even weten hoe. Maar eigenlijk is het hetzelfde liedje: aubergine heeft, net als zoveel groenten, hitte nodig. Voor dit gerecht gaan we hem frituren.
Nou moet je dat frituren niet zomaar doen, en dat geldt trouwens ook voor grillen, een andere manier waarop je deze vruchtgroente verrukkelijk maakt. Aubergine bevat namelijk heel veel vocht dat je er eerst voor een groot deel uit moet zien te krijgen, anders wordt het inderdaad niks. Daarvoor is een heel eenvoudig trucje: leg op een rooster een paar stukken keukenpapier, snij de aubergine in plakken van de gewenste dikte, leg die op het keukenpapier, bestrooi ze met grof zeezout en wacht een halfuurtje. Omdraaien en herhalen. Kijk: het keukenpapier is kletsnat. Overgebleven zeezout van de aubergine borstelen en je bent klaar om je mening over aubergine voor altijd te veranderen.
Om de inleidende beschietingen af te sluiten: dit gerecht hoort in principe te worden bereid en geserveerd met basilicum. Daarvoor is het momenteel niet het seizoen, dus hier in mijn Franse plattelandsdorpje is het ook met geen mogelijkheid te krijgen–en zo hoort het ook! Ik voegde helemaal op het eind wat goede basilicumolie aan de tomaten toe en dat werkte ook uitstekend. Kun jij het verse kruid wel krijgen (en in Nederland zijn de seizoenen goeddeels afgeschaft): prima. Verder maken de Sicilianen dit gerecht bij voorkeur met sedani rigati, en naar die soort pasta is het ook in Nederland vermoedelijk wel even zoeken. Het gaat gelukkig ook prima met penne of pipe rigate, zoals ik voor je heb getest.
Nou, let’s go! Pardon: andiamo!
Gul bestrooien met ricotta infornata, hoe ziet dat eruit? Nou, van dat lekkers heb je niet snel te veel, hoor!
Doneren
Alles op eetschrijver.nl is en blijft gratis toegankelijk. Geen premium-artikelen of andere paywall-toestanden. Natuurlijk kost het schrijven me wel tijd en het online houden van de website ook wat geld. Vond je dit item leuk of nuttig, dan vind ik het dus fijn als je dat waardeert met een financiële bijdrage.