Oké, wacht even: is dit blog er één geworden ‘met inhoud voor volwassenen’, zoals dat eufemistisch heet? Nee hoor, echt niet. Nog gewoon voor alle leeftijden. Al wil ik bovenstaande vraag best even vlot beantwoorden: nee. Weliswaar dacht men daar vroeger anders over. Dat gold ook voor ene John Harvey Kellogg. Jazeker, die van de cornflakes.
Ik kwam hierop toen ik vanmorgen op Twitter een discussie tussen een aantal artsen zag waarin ze gekscherend hun eigen deskundigheid op de hak namen. Ene Étienne Le Kerbec, pseudoniem van een al decennia in Frankrijk werkende bedrijfsarts, vertelde dat hij zijn diploma niet aan een universiteit had behaald, maar in een pak cornflakes had gevonden en dat zijn BIG-nummer op de onderkant vermeld had gestaan. Nou, dat is gezien de oorsprong van dit product niet eens zo gek. Oké, wel gek maar niet totaal absurd en ongerijmd, laten we het daarop houden.
Het merk positioneert zijn producten tegenwoordig graag als smakelijke ontbijtgranen waar je ook mager gezond van wordt of blijft. Dat was niet altijd zo. Ja, gezond moest je er wel van worden, maar dan op een heel andere manier dan we tegenwoordig bedoelen. Smakelijk daarentegen, dat was beslist niet de bedoeling. Huh?
Ja, echt. Even terug naar John Harvey Kellogg, de man bij wie het allemaal begon. Deze man was geen kok, maar (daar komt de aap uit de mouw) een soort dokter, in de tijd dat we het allemaal nog niet zo nauw namen met die dingen. Hij was echter in de eerste plaats een puritein van het zuiverste water. In zijn sanatorium propageerde hij het ideaal van strikte seksuele onthouding. Inderdaad, ja: slapen met de handjes boven de dekens. Uiteraard.
Maar niet alleen van seks genieten was uit den boze. Genieten mocht helemaal niet! John Harvey was er heilig van overtuigd dat het eten van spartaans, smakeloos voedsel (naast een regime van lichamelijke oefening en klisma’s) heilzaam was en vooral de seksuele driften onderdrukte. Nou ja, daar kun je je vast wel iets bij voorstellen. Een klisma en dan nog van bil, nee bedankt.
Wat serveerde John Harvey dus bij wijze van ontbijt aan zijn patiënten? Maïspap. Vieze. Ongezoet, ongezouten, klef en laf. Want dat was dus goed voor ze. Hij bereidde het spul persoonlijk, in de keuken van zijn sanatorium, want hij was behalve preuts ook nog bijzonder zuinig. Die zuinigheid zou hem nog opbreken.
Toen hij, zo wil de overlevering, op een dag de maïs aan het koken was, liet hij de pan namelijk te lang op het vuur staan. Oeioei! De maïspap aangebrand. Maar weggooien was er uiteraard niet bij. Hij besloot dus de mislukte pap niet weg te gooien, maar verder te verwerken.
In plaats van de gewenste kledder ontstonden er echter kurkdroge vlokken, wat hem er–vermoedelijk onder het motto “hoe onsmakelijker hoe kuiser”–niet van weerhield het resultaat aan de bewoners van het sanatorium te serveren. Dat had een bijzonder effect: de eters waren bijzonder dankbaar voor de knisperende doorbraak van de monotonie. Ze smulden van de maïsvlokken en vroegen de ontsteld toekijkende John Harvey om méér.
Of hun verzoek werd ingewilligd en of één en ander ook resulteerde in een orgie, vermeldt de historie helaas niet. Wel trok Kellogg zich al snel terug uit het sanatorium en zette hij in plaats daarvan met zijn broer een bedrijf in ontbijtgranen op, dat nogal succesvol bleek.
’t Is maar dat je weet wat je eet, als je die rommel eet. En nee, zoek verder niet: een diploma zul je niet in de doos vinden. Ondanks de hier opgedane wijsheid.
Doneren
Alles op eetschrijver.nl is en blijft gratis toegankelijk. Geen premium-artikelen of andere paywall-toestanden. Natuurlijk kost het schrijven me wel tijd en het online houden van de website ook wat geld. Vond je dit item leuk of nuttig, dan vind ik het dus fijn als je dat waardeert met een financiële bijdrage.