Allereerst een woord van verontschuldiging, lieve lezers, want deze website wordt al een paar weken niet zo frequent bijgehouden als ik graag zou willen. De reden is zo oud als de weg naar Rome: drukdrukdruk. Hopelijk komt daar binnenkort in positieve zin verandering in.
Ah! De weg naar Rome! Die leidt langs veel lekkers, een culinaire rijkdom waaruit ik graag mag putten wanneer ik gasten ontvang. Ik leef als god in Frankrijk, maar de Italiaanse keuken heeft het warmste plekje in mijn hart. En omdat je je maar beter meteen van je goede kant kunt laten zien, mag ik graag een kleurrijke antipasto op tafel zetten, de traditionele opening voor een Italiaans menu.
Nee, zeg niet ‘antipasti’, want daarmee laat je je kennen als een van die stranieri, die niets van eten snappen. Weliswaar bestaat dat meervoud, maar de gang is altijd de antipasto, in het enkelvoud dus, eender hoeveel lekkernijtjes er op het bord liggen. Of ernaast staan, zoals in dit geval die bokaal met boontjes waar menigeen al nieuwsgierig naar was. Die is dan ook in Huize Eetschrijver een tophit die ik van Mevrouw Eetschrijver nooit weg mag laten. Verbazend makkelijk te maken, hoor, daar niet van. Maar wel met één verplicht nummer: de knoflook MOET even in olie verhit worden om de (weliswaar kleine) kans op botulisme de kop in te drukken. Heel soms bevat rauwe knoflook het micro-organisme dat in een medium als olie botuline gaat produceren, een van de giftigste stoffen die er bestaan. Die kans draai je de nek om door even te verhitten.
Ook fantastisch zijn de gegrilde courgettes–die verhitting geeft ze een bom aan extra smaak mee. Doe er op het plateau (dat ben ik in bovenstaand recept weer eens vergeten te vermelden) rustig nog een sliertje lekkere groene olijfolie over.
Ah! Die artisjokbodems met erwtjes, en daar dan munt in. Te vaak wordt die combinatie geassocieerd met de niet al te goed bekend staande Engelse keuken. Nou, zelfs de slechtste keuken kent zijn goede uitschieters, en erwtjes met munt is er daar één van.
Ook erg lekker zijn de geroosterde groenten. Vrijwel alle groente–en dat geldt zeker voor tomaatjes en paprika’s–laat zich van zijn beste kant zien bij verhitting. Dan gaan de suikers aan het werk waardoor de smaak zich enorm verdiept. Echt, dat maakt zóveel verschil!
Ook een succesnummer, en ook op zich enorm makkelijk te maken, is dit rucolarecept. Nog meer dan bij de andere componenten van mijn antipasto staat of valt deze met de kwaliteit van de ingrediënten, met name de truffelolie. Je leest wel eens in teksten van foodies dat alle truffelolie troep is die uit de chemische fabriek komt. Dat is niet waar, maar het geldt wel voor vrijwel alles wat als ’truffelolie’ in de super te koop staat. De beste truffelolie komt–nee, ik heb geen aandelen–uit Rotterdam, uit de fantastische webshop van Foodelicious. Ik bestel hem daar, ondanks de verzendkosten, nog steeds!
Je antipasto maak je desgewenst af met wat smakelijke salumi: parmaham, coppa en salami bijvoorbeeld. Ecco! De toon is gezet. Het enige echte risico is dat je gasten van al die lekkers zoveel eten dat ze nog maar kleine porties blieven van de primo, de secondo, de formaggi en de dolce. Dat is dan weer voor een groot deel op te lossen door daar, op zijn Italiaans, lekker de tijd voor te nemen. De Italianen hebben mijn hart gestolen met hun uitdrukking a tavola non s’invecchia: aan tafel word je niet ouder!
Doneren
Alles op eetschrijver.nl is en blijft gratis toegankelijk. Geen premium-artikelen of andere paywall-toestanden. Natuurlijk kost het schrijven me wel tijd en het online houden van de website ook wat geld. Vond je dit item leuk of nuttig, dan vind ik het dus fijn als je dat waardeert met een financiële bijdrage.