Er leefden in 2017 in Nederland 1783 personen die van het gerecht andouillette hielden, maar daarvan is er een kleine vier jaar geleden één definitief naar Frankrijk getrokken. Geen idee of er sindsdien nieuwe aanwas is.
De Fransen weten ook wel dat de bij hen zeer populaire worst die integraal bestaat uit het spijsverteringskanaal van varkens (wat er ook heel goed aan te ruiken en te proeven is) niet populair is bij les étrangers. Ze nemen dan ook liever geen risico en vragen flink door wanneer ze vermoeden dat iemand met een duidelijk buitenlands accent dit gerecht bestelt zonder te weten wat hij op zijn bord krijgt om vervolgens vrijwel zeker te klagen dat het bedorven is.
In ons geliefde restaurant La Cave in Sfeervol Provinciestadje zaten wij op een avond te eten en aan het tafeltje naast ons zat een tweetal Duitsers waarvan er één wel andouillette wilde. “Dis, tu parles allemand?“, vroeg Claire de eigenaresse mij. “Vraag eens aan monsieur of hij wel weet wat hij daar bestelt?” Ik legde het vriendelijk in het Duits uit, maar de Duitser hield voet bij stuk: die Wurst moest hij beslist eens proberen. Hij at hem nog manmoedig op ook en verklaarde desgevraagd dat hij het best lekker vond. Over voor herhaling vatbaar zei hij dan weer niets.
Om bovenstaande menukaart, geen idee meer waar ik deze foto ook weer gemaakt heb, moest ik echter enorm lachen: alles netjes in behoorlijk Engels vertaald, behalve de gegrilde andouillette, “want dat lust u, onnozele toerist, toch niet”. Ze hebben daarin in ruim 99,99% van de gevallen nog gelijk ook.
Die afkorting AAAAA is wel leuk. Omdat er in het verleden nogal gesjoemeld werd met de edele andouillette, besloot een groep liefhebbers zich te verenigen in de toekenning van een keurmerk. Ze noemden hun club de Association Amicale des Amateurs de l’Andouillette Authentique. Dat heeft inderdaad heel veel gedaan voor het gerecht: rommel kom je bijna niet meer tegen.
Overigens is het desondanks nog steeds oppassen, want zelfs een authentieke andouillette is door een minder vaardige kok nog altijd makkelijk te verknallen, en dan wordt hij uitgesproken rubberachtig. Ik bestel ze dan ook niet in eethuizen die ik ervan verdenk ze louter als typisch French Fear Factor Food op de kaart te zetten en er ter vergroting van het effect met de pet naar te gooien.
Een goede andouillette moet met zorg worden omringd: ze dient langzaam gepocheerd te worden, bij voorkeur in wijn, en vervolgens heet gegrild om aan de buitenkant mooi knapperig te zijn. Pas daarna komt de eventuele saus–meestal op basis van mosterd, maar ik heb ook al eens een andouillette geserveerd gekregen waar een ruime hoeveelheid gesmolten époisses overheen zat. Zoveel geurig geweld was, en dat zeg ik niet gauw, zelfs voor mij bijna te veel van het goede.
Wat mij nou nog eens leuk zou lijken: een Nederlander en een Fransman bij elkaar aan tafel zetten, aan de eerste een andouillette en aan de tweede een Hollandse Nieuwe serveren, en kijken wie er het eerst door zijn afkeer heen weet te eten. Weddenschappen nú open!
Maar enfin, voor de dapperen onder jullie: bon appétit!
Doneren
Alles op eetschrijver.nl is en blijft gratis toegankelijk. Geen premium-artikelen of andere paywall-toestanden. Natuurlijk kost het schrijven me wel tijd en het online houden van de website ook wat geld. Vond je dit item leuk of nuttig, dan vind ik het dus fijn als je dat waardeert met een financiële bijdrage.
Één reactie op ““Lust u toch niet!””
Altijd informatief en onderhoudend, je eetkunststukjes, dankjewel!