Gewoon even twee foto’s van producten uit een Franse hypermarché. Voorzien van het Nutri-score label, want zo hoort dat met voorverpakte producten. Dit is de concretisering van de natte droom die in 2006 werd uitgesproken door een europarlementariër wiens naam de geschiedenisboeken niet gehaald heeft: “Consumenten willen gezond eten. De voorkant van een product moet simpel aangeven of een product te veel vet, suiker of zout bevat”.
Nou, dat weten we dan dus nu, want dat zien we aan de letter en aan het kleurtje: crackers zijn vreselijk ongezond, maar als je er roquefort op legt, worden ze zelfs nóg ongezonder. Ongezonder dan heel wat koekjes uit diezelfde hypermarché, die niet zelden via allerlei foefjes een D, een C of zelfs een B weten te scoren. Nee, geeft niet hoeveel en hoe vaak je ervan eet. Roquefort is goed fout!
Destijds, toen dit stoplichtsysteem (toen nog met maar drie kleurtjes) ter studie lag, schreef ik er op mijn inmiddels gesloten vorige blog dit over:
Waarom krijgt die roquefort dan eigenlijk die Nutri-score E (rood)? Nou, simpel: veel te veel vet en veel te veel zout. Volgens, inderdaad, volkomen neutrale maatstaven, die voor elk product gelijk zijn. Een candybar van het huismerk van dezelfde hypermarché krijgt diezelfde score: veel te veel suiker.
Zijn die candybar en die kaas daarmee even ongezond? Nutri-score wil ons laten geloven van wel. Nou weet ik niet hoe het met jou zit, maar zelf zou ik denken dat het verschil tussen beide is dat de candybar behalve die suiker nauwelijks waardevolle voedingsstoffen bevat, terwijl dat voor de roquefort wel degelijk geldt. Bovendien durf ik de stelling aan dat de consument niet licht op dagelijkse basis grote stukken roquefort weg zal kanen, terwijl zulk gedrag voor de candybars een stuk meer voor de hand ligt.
Aan dat soort overwegingen heeft Nutri-score echter geen boodschap. Roquefort heeft een rode E, dus laten liggen die handel! Gewoon niet meer eten, als je leven je lief is.
De producenten van roquefort zijn witheet. Deze kaas wordt al sinds 1666 gemaakt, was in 1925 de eerste kaas die een AOP-label mocht voeren en is, in de bewoordingen van het Franse productschap kaas, een monument van het Franse gastronomische patrimonium. Ik geef ze gelijk: dan is het een affront om op één hoop te worden gegooid met de industriële suikerbommen vervaardigd uit inferieure ingrediënten die voor zo’n groot deel schuldig zijn aan de epidemie van obesitas die deze tijd kenmerkt.
Een label dat neerkomt op ‘X gezond, Y ongezond’? Het zou mooi zijn als het zo simpel was. Maar dat is het dus gewoon niet, en misschien moeten we eens ophouden onszelf dat wijs te maken.
Doneren
Alles op eetschrijver.nl is en blijft gratis toegankelijk. Geen premium-artikelen of andere paywall-toestanden. Natuurlijk kost het schrijven me wel tijd en het online houden van de website ook wat geld. Vond je dit item leuk of nuttig, dan vind ik het dus fijn als je dat waardeert met een financiële bijdrage.