Het hele verhaal lees je in vogelvlucht hier. En hoewel de wereld vindt dat Het morgen twintig jaar geleden is en er dus nog veel meer genegenelft wordt dan anders, weet ik dat 11/9, DE 11/9, dus niet 9/11, in werkelijkheid 22 jaar geleden is. Dat is voor mij nogal wat.
Want dat vreselijke ongeluk, dat ik maar amper overleefde, kreeg ik toen ik 44 was. Sinds die dag dat een chirurg aan mijn bed verscheen en de gedenkwaardige woorden sprak ‘voor de toestand waarin u werd aangetroffen staat een overlevingskans van circa één op twintig, dus allereerst: gefeliciteerd!’* heb ik dus gewoon een half leven cadeau gekregen. En dat ga ik zó uitbundig vieren dat ik helemaal geen tijd zal hebben om de Anniversary Documentaries langs te zien komen. Prima geregeld, want deze datum was gewoon van mij. Daar blijven de fundamentalistische eikels mooi vanaf! En daarom schrijf ik er ook elk jaar iets over.
*Hij zei nog meer, onder andere dat ik vrijwel zeker nooit meer normaal zou kunnen lopen. Nou, op een dag, een klein jaar later, stond ik op uit die rolstoel (waarop ik overigens onmiddellijk plat op mijn gezicht viel en uren moest wachten op hulp) en zeventien jaar later, in 2017, liep ik de marathon van Londen uit (in 2018 gevolgd door die van Berlijn). Daarover ben ik begonnen aan een boek, waarmee ik weer gestopt ben toen bleek dat er geen uitgever voor te vinden was. Misschien moet ik er hier eens wat uittreksels uit plaatsen, wat denken jullie?
Doneren
Alles op eetschrijver.nl is en blijft gratis toegankelijk. Geen premium-artikelen of andere paywall-toestanden. Natuurlijk kost het schrijven me wel tijd en het online houden van de website ook wat geld. Vond je dit item leuk of nuttig, dan vind ik het dus fijn als je dat waardeert met een financiële bijdrage.